Het is een in de Europese Unie geharmoniseerd openbaar document dat kan worden gebruikt door erfgenamen, legatarissen en executeurs van het testament of beheerders van de nalatenschap om zich in een andere lidstaat te beroepen op hun voorwaarden en rechten als erfgenamen, en de manieren om deel te nemen en het regelen van een bepaalde erfenis.
Het doel van dit certificaat is om in alle lidstaten van de Europese Unie de status van erfgenaam van een persoon, zijn erfelijke rechten, de toewijzing van het vermogen van de erfenis, en de bevoegdheden van de executeurs en beheerders van De erfenis.
Samengevat, wat dit certificaat accrediteert is het volgende:
- Dezelfde status als erfgenaam of legataris van een persoon
- De quota of activa die overeenkomen met de erfgenamen in een erfenisproces
- De vermogens die een persoon heeft om de uitvoerder van een testament te zijn of de nalatenschap te beheren
- Het recht dat van toepassing is op de erfopvolging en de inhoud van de erfopvolging.
Het is een vrijwillig document, dus het mag niet worden verstrekt in een erfenisproces, tenzij de erfgenamen het zo vinden. Maar het kan verplicht zijn wanneer een bepaalde notaris of overheidsinstantie eist dat het in een erfrechtprocedure wordt uitgevoerd in een ander land dan de onderdaan van de overledene.
Het is noodzakelijk om te weten dat dit certificaat wordt uitgegeven volgens de wet van de nationaliteit van de erfgenaam, dus moet het worden geproduceerd in het land van de erfgenaam.
Dit certificaat heeft voornamelijk rechtsgevolgen op drie aspecten.
- Het beschermt de erfgenamen van de erfenis die ze accrediteren.
- Het kan worden gebruikt als wettelijk bewijs van de erfenis die toebehoort aan de erfgenaam.
- Het is vereist als documentatie bij de registratie van de activa van een erfenis in een openbaar register.
- Deze heeft een geldigheidsduur van 6 maanden
Europese erfrechtverklaring: waar aanvragen
Om de verwerking ervan aan te vragen, moet u eerst de aanvraag indienen naar een notaris in uw land, maar het kan ook worden uitgegeven door de Rechtbanken, afhankelijk van de wetgeving van het land en het soort procedure.
Wanneer is de Europese erfrechtverklaring vereist en verplicht?
Normaal gesproken, wanneer de erfenis of erfopvolging van een overledene wordt uitgevoerd in een ander land dan dat waarvan hij de nationaliteit heeft, en deze erfopvolging wordt beheerst door de wetten van de nationaliteit van de overledene.
Enkele voorbeelden:
- Een erfenis op een overleden Belg, of Nederlander, of Duitser, enz. die een testament heeft gemaakt in België, Duitsland, Nederland. Een dergelijk testament wordt beheerst door het Belgische, Duitse, Nederlandse, enz. recht. en de overledene had bepaalde activa in Spanje. De familie wil het testament laten executeren in Spanje, en ze twijfelen over wie de erfgenamen zijn, welke rechten ze hebben met betrekking tot het vermogen in Spanje, welk percentage van toepassing is op de erfopvolging, etc.
In deze gevallen is het raadzaam om de erfrechtverklaring in hun land aan te vragen, aangezien deze al deze voorwaarden zal accrediteren.
Het is ook mogelijk dat het de Spaanse notaris is die van de familie verlangt dat ze deze verklaring van hun land verkrijgen, aangezien ze twijfels hebben over wie de erfgenamen zijn, of hoe de erfenis moet worden verdeeld, enz.
- Het kan ook gebeuren dat de overleden Belgische, Nederlandse, Franse of Duitse onderdaan het testament in Spanje opmaakte, maar door toepassing van de regels om het toepasselijk recht in het testament te bepalen, het recht van het land van nationaliteit van de erflater van toepassing is, dat wil zeggen Belgisch, Nederlands, etc. recht.
Zoals we uitleggen in ons gespecialiseerde gedeelte op https://spanishsolicitors.com/services/inheritance taxs, hoeft een Spaans testament niet noodzakelijkerwijs te worden gereguleerd door de Spaanse wetgeving. Het feit dat een testament in een land is gemaakt, betekent niet dat het toepasselijke recht in dat testament dat van dat land is. Volgens het recht van de Europese Unie is het heel goed mogelijk dat de erflater in het in Spanje opgemaakte testament heeft aangegeven dat hij wilde dat het recht van toepassing was op het testament dat van zijn nationaliteit en niet het Spaanse recht. Dit is volkomen aanvaardbaar tussen de lidstaten van de Europese Unie. In het geval dat de erflater hierover niets in zijn testament heeft vermeld, is het recht dat van toepassing is op een testament het recht van het land waar de erflater de laatste 5 jaar van zijn leven permanent heeft gewoond.
In deze gevallen, de Spaanse notaris kan bij het uitvoeren van het testament, en het moeten interpreteren van de wetten van een ander land, twijfels hebbenen daarom kan hij van de familie of erfgenamen verlangen dat zij een in hun land afgegeven Europese erfrechtverklaring overleggen.
In deze gevallen is het het beste om naar de diensten van een notaris of advocaat in hun land van herkomst te gaan om hen te begeleiden bij het verkrijgen van dit certificaat.
